Οποιοσδήποτε προτείνει ότι μπορούμε να διορθώσουμε το πρόβλημα του ατμοσφαιρικού άνθρακα απλά ανακυκλώνοντας το διοξείδιο του άνθρακα από τον αέρα και μετατρέποντάς το, ίσως, σε πλαστικό, πιθανότατα δεν έχει τρέξει τους αριθμούς: η ανθρώπινη συνεισφορά 3% στις ετήσιες παγκόσμιες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα είναι 23 δισεκατομμύρια μετρικούς τόνους, ενώ η ετήσια παγκόσμια παραγωγή πλαστικών προϊόντων ανέρχεται σε μόλις 91 εκατομμύρια μετρικούς τόνους. Ακόμη και αν η απαραίτητη τεχνολογία ήταν πρακτική, με άλλα λόγια, η συνολική ετήσια παγκόσμια ζήτηση για πλαστικές ύλες θα κατανάλωνε λιγότερο από το 1% του συνολικού ετήσιου παγκόσμιου πλεονάσματος διοξειδίου του άνθρακα.
Παρόλα αυτά, κάθε λίγο βοηθά και αυτός ο καταλύτης με βάση το χαλκό που αναπτύχθηκε πρόσφατα από την Elisabeth Bouwman και τους συναδέλφους του στο πανεπιστήμιο Leiden στις Κάτω Χώρες αντιπροσωπεύει μια τεράστια βελτίωση σε σχέση με προηγούμενες ατμοσφαιρικές διεργασίες στερέωσης διοξειδίου του άνθρακα. Τα περισσότερα από αυτά είναι δηλητηριασμένα από οξυγόνο, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορείτε απλώς να αντλούμε αέρα στον αντιδραστήρα χωρίς πρώτα να αφαιρέσετε το οξυγόνο. Εντούτοις, ο καταλύτης Bouwman αντιδρά με διοξείδιο του άνθρακα αλλά όχι οξυγόνο, παράγοντας οξαλικό άλας, το οποίο αποτελεί χρήσιμη πρώτη ύλη για την παρασκευή γλυκολικού μεθυλεστέρα και άλλων οργανικών ενώσεων. Και ενώ το υλικό του Bouwman δεν είναι ένας "αληθινός" καταλύτης στο ότι ουσιαστικά σχηματίζει μια ένωση με διοξείδιο του άνθρακα και πρέπει να αναγεννηθεί σε μια δεύτερη αντίδραση, το στάδιο αναγέννησης μπορεί να γίνει ηλεκτροχημικά με αξιοσημείωτα λίγη ενέργεια.
Εδώ είναι η περίληψη του πρόσφατου εγγράφου του Bouwman Επιστήμη, και εδώ είναι μια συνέντευξη ήχου με Bouwman από το Επιστήμη podcast.